Pse Perëndia vuan të krishterët?

271 pse vuajnë të krishterët?Si shërbëtorë të Jezu Krishtit, shpesh na kërkohet t'i ngushëllojmë njerëzit ndërsa kalojnë nëpër lloje të ndryshme vuajtjesh. Në kohë vuajtjeje, na kërkohet të dhurojmë ushqim, strehim ose veshje. Por, në kohë vuajtjesh, përveç kërkimit të ndihmës fizike, ndonjëherë na kërkohet të shpjegojmë pse Perëndia lejon që të krishterët të vuajnë. Kjo është një pyetje e vështirë për t'u përgjigjur, veçanërisht nëse kërkohet në një kohë të vështirë fizike, emocionale ose financiare. Ndonjëherë pyetja bëhet në mënyrë të tillë që karakteri i Perëndisë të vihet në pikëpyetje.

Imazhi i të krishterëve që vuajnë në një kulturë të industrializuar perëndimore shpesh është shumë e ndryshme nga ajo e vuajtjes së të krishterëve në një rajon më të varfër ekonomik të botës. Cila duhet të jetë pritshmëria jonë në aspektin e vuajtjes si të krishterë? Disa të krishterë mësohen që sapo të bëhen të krishterë, nuk duhet të vuajnë më në jetën e tyre. Ata mësohen se vuajtja shkaktohet nga të krishterët nëpërmjet mungesës së besimit.

Hebrenjve 11 shpesh quhet kapitulli i besimit. Në të, disa njerëz vlerësohen për besimin e tyre besues. Midis njerëzve të listuar në Hebrenjve 11 janë ata në nevojë, të cilët u persekutuan, keqtrajtuan, torturuan, rrahën dhe vranë (Hebrenjve 11: 35-38). Shtë e qartë se vuajtjet e tyre nuk janë shkaktuar nga mungesa e besimit, pasi ato janë të listuara në kapitullin "Besimi".

Vuajtja është pasojë e mëkatit. Por jo të gjitha vuajtjet janë rezultat i drejtpërdrejtë i mëkatit në jetën e krishterë. Gjatë shërbimit të tij tokësor, Jezui hasi në një burrë që kishte lindur i verbër. Dishepujt i kërkuan Jezusit të identifikonte burimin e mëkatit që bëri që njeriu të lindte i verbër. Dishepujt besonin se duke qenë se njeriu kishte lindur i verbër, vuajtja ishte shkaktuar nga mëkati i burrit, ose ndoshta mëkati i prindërve të tij. Kur iu kërkua të identifikonte mëkatin që shkaktoi verbërinë, Jezusi u përgjigj: As ky nuk mëkatoi dhe as prindërit e tij; por në të duhet të zbulohen veprat e Perëndisë” (Gjon. 9,1-4). Ndonjëherë Perëndia lejon vuajtjet në jetën e të krishterëve si një mundësi për të paraqitur ungjillin e Jezu Krishtit.

Të krishterët që jetuan në shekullin e parë sigurisht që nuk prisnin një jetë të krishterë pa vuajtje. Apostulli Pjetër u shkroi si vijon vëllezërve dhe motrave të tij në Krishtin (1 Pjet. 4,12-16): Të dashur, mos u tjetërsoni nga sprova që ka lindur mes jush, sikur ju ka ndodhur diçka e çuditshme; por në masën që ju merrni pjesë në vuajtjet e Krishtit, gëzohuni, që të mund të gëzoheni edhe për zbulimin e lavdisë së tij. Lum ju kur të shajnë për emrin e Krishtit! Sepse Fryma e lavdisë [Fryma] e Perëndisë qëndron mbi ju; me ta blasfemohet, por me ty lavdërohet. Prandaj, askush nga ju nuk duhet të vuajë si vrasës, hajdut ose keqbërës, ose sepse përzihet në gjëra të çuditshme; Por nëse vuan si i krishterë, nuk duhet të turpërohet, por duhet të lavdërojë Zotin në këtë çështje!

Vuajtja nuk duhet të jetë e papritur në jetën e një të krishteri

Zoti nuk e largon gjithmonë vuajtjen nga jeta jonë. Apostulli Pal kishte dhimbje. Ai i kërkoi Zotit tre herë që t'ia hiqte këtë vuajtje. Por Perëndia nuk e hoqi vuajtjen sepse vuajtja ishte një mjet që Perëndia përdori për të përgatitur apostullin Pal për shërbimin e tij (2 Kor. 1 Kor.2,7-10). Perëndia nuk e largon gjithmonë vuajtjen tonë, por ne e dimë se Perëndia na ngushëllon dhe na forcon nëpërmjet vuajtjeve tona (Filipianëve 4:13).

Ndonjëherë vetëm Zoti e di arsyen e vuajtjes sonë. Perëndia ka një qëllim për vuajtjet tona, pavarësisht nëse ai na e zbulon qëllimin e tij apo jo. Ne e dimë se Perëndia i përdor vuajtjet tona për të mirën dhe lavdinë tonë (Rom. 8,28). Si shërbëtorë të Zotit, ne nuk jemi në gjendje t'i përgjigjemi pyetjes se përse Zoti i lejon vuajtjet në çdo situatë të veçantë, por ne e dimë se Zoti është i lartësuar dhe është në kontroll të plotë të të gjitha situatave (Dan. 4,25). Dhe ky Zot motivohet nga dashuria, sepse Zoti është dashuri (1. Gjon. 4,16).

Ne e dimë se Perëndia na do me një dashuri të pakushtëzuar (1 Gjon. 4,19) dhe se Perëndia nuk heq dorë dhe nuk na braktis kurrë (Hebr. 13,5b). Ndërsa u shërbejmë vëllezërve dhe motrave tona që vuajnë, ne mund t'u tregojmë atyre dhembshuri dhe mbështetje të vërtetë duke u kujdesur për ta në sprovat e tyre. Apostulli Pal i kujtoi Kishës së Korintit të ngushëllonte njëri-tjetrin në kohë vuajtjesh.

Ai shkroi (2 Kor. 1,3-7): Lëvduar qoftë Perëndia dhe Ati i Zotit tonë Jezu Krisht, Ati i mëshirës dhe Perëndia i çdo ngushëllimi, që na ngushëllon në të gjitha shqetësimet tona, që të mund t'i ngushëllojmë ata që janë në çdo shqetësim, nëpërmjet ngushëllimit. me të cilën ne vetë ngushëllohemi nga Perëndia. Sepse ashtu si vuajtjet e Krishtit derdhen me bollëk mbi ne, ashtu edhe ngushëllimi ynë rrjedh me bollëk nëpërmjet Krishtit.
 
Nëse kemi pikëllim, është për ngushëllimin dhe shpëtimin tuaj, i cili dëshmon efektiv, në moratoriumin e patundur të të njëjtit vuajtje që edhe ne vuajmë; nëse jemi të ngushëlluar, është për ngushëllimin tuaj dhe shpëtimin tuaj; dhe shpresa jonë për ju është e sigurtë, sepse ne e dimë se sa ju i ndani në vuajtje, po kështu edhe në ngushëllim.

Psalmet janë burime të mira për këdo që vuan; sepse ata shprehin trishtim, zhgënjim dhe pyetje rreth sprovave tona. Siç tregojnë Psalmet, ne nuk mund të shohim shkakun e vuajtjes, por e dimë burimin e ngushëllimit. Burimi i ngushëllimit në të gjitha vuajtjet është Jezu Krishti, Zoti ynë. Zoti ynë na forcoftë teksa u shërbejmë njerëzve që vuajnë. Le të kërkojmë të gjithë ngushëllim në Zotin tonë Jezu Krisht gjatë kohëve të vuajtjeve dhe të qëndrojmë në të deri në ditën kur ai të heqë përgjithmonë të gjitha vuajtjet nga universi (Zbulesa 21,4).

nga David Larry


pdfPse Perëndia lejon që të krishterët të vuajnë?