Friedrich Nietzsche (1844-1900) u bë i njohur si "ateisti i fundit" për kritikat e tij nënçmuese ndaj besimit të krishterë. Ai pohoi se shkrimet e shenjta të krishtera, veçanërisht për shkak të theksit të tyre te dashuria, ishin një nënprodukt i dekadencës, korrupsionit dhe hakmarrjes. Në vend që ta konsideronte ekzistencën e Zotit si të mundshme edhe nga larg, ai shpalli me thënien e tij të famshme "Zoti ka vdekur" se ideja e madhe e një Zoti kishte vdekur. Ai synonte të zëvendësonte besimin tradicional të krishterë (të cilin e quante besimi i vjetër i vdekur) me diçka rrënjësisht të re. Me lajmin se "zoti i vjetër ka vdekur", pohoi ai, filozofët dhe mendimtarët e lirë si ai do të ndriçoheshin për një fillim të ri. Për Nietzsche-n, ishte një agim i ri në një shoqëri të "shkencës gazmore", në të cilën njeriu ishte i lirë nga besimi represiv që ua grabit gëzimin njerëzve përmes kufijve të ngushtë.
Filozofia e Niçes motivoi shumë njerëz për të përqafuar ateizmin. Edhe mes të krishterëve ka disa që përqafojnë mësimet e tij, duke besuar se dënojnë një formë të krishterimit që pretendon se Zoti ka vdekur. Ajo që ata anashkalojnë është se Nietzsche mendonte se ideja e çdo perëndie ishte absurde dhe e shihte çdo lloj besimi si budallallëk dhe lëndues. Filozofia e tij është në kontrast me krishterimin biblik, që nuk do të thotë se ne duam ta vendosim veten mbi të ose mbi ateistët e tjerë. Thirrja jonë është t'i ndihmojmë njerëzit (duke përfshirë ateistët) të kuptojnë se Zoti është aty edhe për ta. Ne e përmbushim këtë thirrje duke u dhënë shembull njerëzve tanë një mënyrë jetese që karakterizohet nga një marrëdhënie e gëzueshme me Perëndinë - ose siç themi në WCG, duke jetuar dhe përcjellë lajmin e mirë.
Ju ndoshta keni parë tashmë një afishe (si ajo në të majtë) që tallet me Niçen. Ajo që nuk merret parasysh këtu është se një vit para humbjes së mendjes, Niçe shkroi disa poezi që tregojnë se ai ka ndryshuar pikëpamjen e tij për Zotin. Ja një prej tyre:
Jo! Kthehuni, me të gjitha torturat tuaja!
Për të fundit të vetmuar. Oh kthehu!
Të gjitha rrymat e mia të derdhur po vrapojnë drejt teje!
Dhe flaka ime e fundit e zemrës Ju shkëlqeni në të!
Oh kthehuni, zotin tim të panjohur! Dhimbja ime! Fati im i fundit!
Keqkuptime rreth Perëndisë dhe jetës së krishterë
Duket se nuk ka fund keqinterpretimi i Zotit që vazhdon të ndezë flakën e ateizmit. Perëndia është keqinterpretuar si hakmarrës, imperator dhe ndëshkues në vend të Perëndisë të dashurisë, mëshirës dhe drejtësisë. Zoti që u shfaq në Krishtin, i cili na fton të pranojmë një jetë me besim në të dhe të largohemi nga shtegu i jetës që të çon në vdekje. Në vend që të jetojë jetën e një personi të dënuar dhe të shtypur, jeta e krishterë është një pjesëmarrje e gëzueshme në shërbimin e vazhdueshëm të Jezusit, për të cilin është shkruar në Bibël se ai nuk erdhi për të gjykuar botën, por për ta shpëtuar atë (Gjn. 3,16-17). Për të kuptuar siç duhet Zotin dhe jetën e krishterë, është e rëndësishme të dallojmë ndryshimin midis gjykimeve dhe dënimeve të Zotit. Zoti nuk na gjykon sepse është kundër nesh, por sepse është për ne. Nëpërmjet gjykimeve të tij, ai tregon rrugët që çojnë në vdekjen e përjetshme - këto janë mënyra që na largojnë nga shoqëria me të, përmes të cilave, falë hirit të tij, marrim mirëqenie dhe bekime. Sepse Zoti është dashuri, gjykimi i tij drejtohet kundër çdo gjëje që është kundër nesh, të dashurit të tij. Ndërsa gjykimi njerëzor shpesh kuptohet si gjykim, gjykimi i Perëndisë na tregon se çfarë të çon në jetë kundrejt asaj që çon në vdekje. Gjykimet e tij na ndihmojnë të shmangim dënimin për mëkat ose të keqe. Perëndia dërgoi Birin e Tij në botë për të mposhtur fuqinë e mëkatit dhe për të na shpëtuar nga skllavëria e tij dhe pasoja më e keqe e tij, vdekja e përjetshme. Zoti Triuni dëshiron që ne të njohim të vetmen liri të vërtetë: Jezu Krishtin, të vërtetën e gjallë që na bën të lirë. Ndryshe nga keqkuptimet e Niçes, jeta e krishterë nuk është nën presionin e hakmarrjes. Përkundrazi, është një jetë e gëzueshme në dhe me Krishtin nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Ai përfshin pjesëmarrjen tonë në atë që po bën Jezusi. Personalisht, më pëlqen shpjegimi që disa njerëz marrin nga fusha e sportit: Krishterimi nuk është një sport spektatorësh. Fatkeqësisht, edhe kjo është keqinterpretuar nga disa njerëz dhe ka rezultuar në presionin e të tjerëve për të bërë diçka për shpëtimin e tyre. Ka një ndryshim të madh midis të bërit vepra të mira për shpëtim (që e vë theksin tek ne) dhe pjesëmarrjes sonë në veprat e Jezusit, i cili është shpëtimi ynë (që e vë theksin tek ai).
Ju mund të keni dëgjuar më parë shprehjen "ateist i krishterë". Përdoret për njerëzit që pretendojnë se besojnë në Zot, por dinë pak për të dhe jetojnë sikur ai nuk ekziston. Një besimtar i sinqertë mund të bëhet një ateist i krishterë duke pushuar së qeni një ndjekës i përkushtuar i Jezusit. Dikush mund të zhytet aq shumë në aktivitete (madje edhe në ato me një emërtim të krishterë) sa të bëhet një ndjekës me kohë të pjesshme të Jezusit – duke u fokusuar më shumë në aktivitet sesa në Krishtin. Pastaj ka nga ata që besojnë se Zoti i do dhe se kanë një marrëdhënie me të, por nuk shohin nevojë të marrin pjesë në jetën e kishës. Duke mbajtur këtë pikëpamje, ata (ndoshta pa e ditur) refuzojnë përkatësinë dhe anëtarësimin e tyre aktiv në trupin e Krishtit. Ndërsa ata herë pas here besojnë në udhëzimin e Perëndisë, ata nuk duan që Ai të marrë kontrollin e plotë të jetës së tyre. Ata duan që Zoti të jetë bashkë-piloti i tyre. Disa preferojnë që Zoti të jetë stjuardesa e tyre, duke sjellë herë pas here diçka të kërkuar. Zoti është piloti ynë - ai na jep drejtimin që na çon në jetën reale. Vërtet Ai është rruga, e vërteta dhe jeta.
Zoti i thërret besimtarët që të udhëheqin me të shumë bij dhe bija në lavdi (Hebr. 2,10). Ai na fton të marrim pjesë në misionin e tij në botë duke jetuar dhe ndarë ungjillin. Ne e bëjmë këtë së bashku si anëtarë të trupit të Krishtit, Kishës ("Shërbimi është një sport ekipor!"). Askush nuk i ka të gjitha dhuntitë shpirtërore, kështu që të gjitha duhen. Në bashkësinë e Kishës ne japim dhe marrim së bashku - ndërtojmë dhe forcojmë njëri-tjetrin. Siç na këshillon autori i Hebrenjve, ne nuk i braktisim kongregacionet tona (Hebr. 10,25) por ejani së bashku me të tjerët për të bërë punën për të cilën Zoti na ka thirrur si bashkësi besimtarësh.
Jezusi, Biri i mishëruar i Perëndisë, sakrifikoi jetën e tij që ne të mund të kishim "jetën dhe plotësinë e përjetshme" (Gjn. 10,9-11). Kjo nuk është një jetë me pasuri të garantuara apo shëndet të mirë. Nuk është gjithmonë pa dhimbje. Në vend të kësaj, ne jetojmë duke e ditur se Perëndia na do, na ka falur dhe na ka pranuar si fëmijët e tij të birësuar. Në vend të një jete me presion dhe shtrëngim, ajo është e mbushur me shpresë, gëzim dhe siguri. Është një jetë në të cilën ne ecim përpara për t'u bërë ajo që Perëndia synoi për ne si ndjekës të Jezu Krishtit nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Zoti, i cili gjykoi të keqen, e dënoi atë në kryqin e Krishtit. Prandaj nuk ka të ardhme për të keqen dhe të shkuarës i është dhënë një drejtim i ri në të cilin ne mund të marrim pjesë me anë të besimit. Zoti nuk ka lejuar të ndodhë asgjë që ai nuk mund ta pajtojë. Në fakt, "çdo lot do të fshihet", sepse Perëndia, në Krishtin dhe me anë të Frymës së Shenjtë, "i bën të gjitha gjërat të reja" (Zbulesa 2 Kor.1,4-5). Ky, të dashur miq dhe punonjës, është një lajm vërtet i mirë! Thotë se Zoti nuk heq dorë nga askush, edhe nëse heq dorë prej tij. Apostulli Gjon deklaron se «Perëndia është dashuri» (1 Gjon 4,8) – Dashuria është natyra e tij. Perëndia nuk ndalet kurrë së dashuruari me ne, sepse nëse do të na donte, do të ishte kundër natyrës së tij. Prandaj, ne mund të inkurajohemi duke ditur se dashuria e Perëndisë përfshin të gjithë njerëzit, pavarësisht nëse kanë jetuar apo do të jetojnë. Kjo vlen edhe për Friedrich Nietzsche-n dhe të gjithë ateistët e tjerë. Mund të shpresojmë që dashuria e Zotit të arrijë edhe Niçen, i cili afër fundit të jetës së tij përjetoi pendim dhe besim në atë që Perëndia synon t'u japë të gjithë njerëzve. Në të vërtetë, "kushdo që thërret emrin e Zotit do të shpëtohet" (Rom. 10,13). Sa e mrekullueshme që Zoti nuk pushon kurrë së dashuruari me ne.
Joseph Tkach
Präsident
GRACE COMMUNION INTERNATIONAL