Për të përmbushur ligjin

563 plotësojnë ligjinTek Romakët, Pali shkruan: «Dashuria nuk i bën keq të afërmit; kështu që tani dashuria është përmbushja e ligjit” (Romakëve 13,10 Bibla e Cyrihut). Ne jemi të prirur natyrshëm të kthejmë thënien "dashuria mbush ligjin" dhe të themi, "ligji mbush dashurinë". Sidomos kur bëhet fjalë për marrëdhëniet, ne duam të dimë se ku jemi. Ne duam të shohim qartë ose të masim se si duhet të lidhemi dhe t'i duam të tjerët. Ligji më jep masën se si e përmbush dashurinë dhe është shumë më e lehtë të matet sesa kur dashuria është mënyra për të përmbushur ligjin.

Problemi me këtë argument është se një person mund ta mbajë ligjin pa dashur. Por nuk mund të dashurohet pa përmbushur kështu ligjin. Ligji jep udhëzime se si do të sillet një person që e do. Dallimi midis ligjit dhe dashurisë është se dashuria funksionon nga brenda, një person ndryshohet nga brenda. Ligji, nga ana tjetër, prek vetëm sjelljen e jashtme, të jashtme.

Kjo sepse dashuria dhe ligji kanë ide shumë të ndryshme. Një person i udhëhequr nga dashuria nuk ka nevojë për udhëzime se si të sillet me dashuri, por një person i drejtuar nga ligji ka nevojë për të. Kemi frikë se pa parime të forta udhëzuese, siç është ligji që na detyron të sillemi siç duhet, me siguri nuk do të sillemi ashtu siç duhet. Por dashuria e vërtetë nuk është e kushtëzuar, sepse nuk mund të shtrëngohet ose të detyrohet. Givenshtë dhënë lirshëm dhe e pranuar lirshëm, përndryshe nuk është dashuri. Mund të jetë pranim ose njohje miqësore, por jo dashuri, sepse dashuria nuk është kusht. Birësimi dhe njohja zakonisht i nënshtrohen kushteve dhe shpesh ngatërrohen me dashurinë.

Kjo është arsyeja pse e ashtuquajtura "dashuri" jonë tejkalohet kaq lehtë kur njerëzit që duam u mungojnë pritjeve dhe kërkesave tona. Fatkeqësisht, kjo lloj dashurie është thjesht njohje që ne i japim ose nuk e pranojmë në varësi të sjelljes sonë. Shumë prej nesh janë trajtuar nga fqinjët tanë, prindërit tanë, mësuesit dhe eprorët në këtë mënyrë, dhe shpesh ne gjithashtu trajtojmë mendërisht edhe fëmijët tanë dhe qeniet njerëzore si kjo.

Ndoshta kjo është arsyeja pse ne ndjehemi kaq të pakëndshëm me mendimin, besimin e Krishtit tek ne, që e kanë zhdukur ligjin. Ne duam t'i masim të tjerët me diçka. Por ne shpëtojmë me anë të hirit përmes besimit dhe nuk kemi më nevojë për një shkallë. Nëse Zoti na do pavarësisht nga mëkatet tona, si mund ta vlerësojmë kaq pak qeniet njerëzore dhe t'i mohojmë dashurinë e tyre nëse nuk veprojnë sipas ideve tona?

Apostulli Pal ua shpjegon këtë Efesianëve si vijon: “Është me të vërtetë hir i pastër që jeni të shpëtuar. Nuk mund të bëni asgjë për veten tuaj përveçse të besoni atë që Zoti ju jep. Nuk e meritove duke bërë asgjë; sepse Perëndia nuk dëshiron që dikush të jetë në gjendje t'i referohet arritjeve të tij para tij »(Efesianëve 2, 8-9 GN).

Lajmi i mirë është që ju shpëtoheni vetëm me anë të hirit përmes besimit. Ju mund të jeni shumë mirënjohës për këtë sepse askush përveç Jezusit nuk e ka arritur masën e shpëtimit. Falënderoni Zotin për dashurinë e Tij të pakushtëzuar, përmes së cilës Ai ju shpengon dhe ju shndërron në qenien e Krishtit!

nga Joseph Tkach