Studimi i Biblës duhet shijuar dhe shijuar si një vakt i mirë. A mund ta imagjinoni sa e mërzitshme do të ishte jeta nëse do të hanim vetëm për të qëndruar gjallë dhe të gëlltisnim ushqimin tonë vetëm sepse kishim nevojë të shtonim diçka ushqyese në trupin tonë? Do të ishte çmenduri nëse nuk do të ulnim pak shpejtësinë për të shijuar kënaqësitë e kuzhinës. Lëreni shijen e çdo kafshimi të vetëm dhe lërini aromat të ngrihen në hundë. Unë kam folur më parë për perlat e çmuara të dijes dhe mençurisë që gjenden në tekstin e Biblës. Në fund të fundit, ato shprehin thelbin dhe dashurinë e Zotit. Për t'i gjetur këto gurë të çmuar, duhet të mësojmë të ngadalësojmë dhe t'i tresim shkrimet e shenjta me kohë si një vakt i mirë. Çdo fjalë e vetme duhet të brendësohet dhe të përtypet përsëri në mënyrë që të na çojë tek ajo për të cilën bëhet fjalë. Disa ditë më parë lexova rreshtat e Palit ku ai fliste se Zoti po poshtëron veten dhe merr formën e një njeriu (Filipianëve 2,6-8). Sa shpejt mund t'i lexoni këto rreshta pa i kuptuar plotësisht ose pa i kuptuar implikimet.
Ndaleni për një moment dhe mendoni për këtë. Krijuesi i gjithë universit, i cili krijoi diellin, hënën, yjet, të gjithë universin, e çliroi veten nga fuqia dhe bukuria e tij dhe u bë njeri i mishit dhe i gjakut. Megjithatë, ai nuk u bë një njeri i rritur, por një fëmijë i pambrojtur, i cili mbështetej plotësisht te prindërit e tij. Ai e bëri atë nga dashuria për ty dhe mua. Krishti, Zoti ynë, më i madhi nga të gjithë misionarët, zbuloi bukuritë e qiejve për të dëshmuar lajmin e mirë në tokë, duke përsosur planin e shpëtimit dhe pendimit nëpërmjet aktit të tij të fundit të dashurisë. Djali, i dashur nga babai, e llogariti pasurinë e qiellit si të parëndësishme dhe të degraduar kur lindi si një fëmijë në qytetin e vogël të Betlehemit. Dikush do të mendonte që Perëndia zgjodhi një pallat apo qendër të qytetërimit për lindjen e tij, apo jo? Në atë kohë Betlehemi nuk ishte i zbukuruar as me pallate e as me qendrën e botës së civilizuar. Ishte politikisht dhe shoqërisht, shumë e parëndësishme.
Por një profeci nga Mikea 5,1 thotë: “Dhe ti, Betlehem Efrata, që je i vogël ndër qytetet e Judës, nga ti do të vijë tek unë ai që jam Zoti i Izraelit, fillimi i të cilit ka qenë nga fillimi dhe nga përjetësia”.
Fëmija i Perëndisë nuk lindi në një fshat, por madje edhe në një hambar. Shumë studiues besojnë se kjo hambar ndoshta ishte një dhomë e vogël mbrapa e mbushur me erë dhe tingujt e një bariu të derdhur. Perëndia nuk kishte një pamje shumë pompe kur u shfaq së pari në tokë. Bori i tingujve duke shpallur një mbret janë zëvendësuar nga zhurma e deleve dhe gomarit duke bërtitur.
Ky mbret i përulur u rrit në parëndësi dhe kurrë nuk mori lavdi dhe nder për veten e tij, por gjithmonë iu referua babait. Vetëm në kapitullin e dymbëdhjetë të Ungjillit të Gjonit ai thotë se ka ardhur koha që ai të adhurohet dhe kështu ai hipi mbi një gomar në Jerusalem. Jezusi njihet si ai që është: mbreti i mbretërve. Degët e palmës janë shpërndarë përpara shtegut të tij dhe profecia është përmbushur. Do të jetë hosana! kënduar dhe ai nuk hipur mbi një kalë të bardhë me mane rrjedhin, por në një gomar jo edhe rritur plotësisht. Ai ngre këmbët në pluhur në një gomar të ri pjellë në qytet.
në Filipianët 2,8 flet për aktin e tij të fundit të poshtërimit:
"Ai e përul veten dhe u bë i bindur deri në vdekje, madje edhe vdekja në kryq". Ai ka pushtuar mëkatin, jo Perandorinë Romake. Jezui nuk i përmbahej pritshmërive që izraelitët vendosnin për një Mesia. Ai nuk erdhi për të mposhtur Perandorinë Romake, siç shpresonin shumë, dhe ai nuk erdhi për të krijuar një mbretëri tokësore dhe për të rritur popullin e tij. Ai lindi një fëmijë në një qytet të paarsyeshëm dhe jetonte me të sëmurët dhe mëkatarët. Ai shmangte duke qëndruar në qendër të vëmendjes. Ai hipi mbi një gomar në Jeruzalem. Edhe pse qielli ishte froni i tij dhe toka ishte stol i tij, ai nuk e lartësonte veten, sepse motivimi i tij i vetëm ishte dashuria e tij për ty dhe mua.
Ai krijoi mbretërinë që kishte dëshiruar që nga krijimi i botës. Ai nuk mundi sundimin romak apo ndonjë fuqi tjetër të kësaj bote, por mëkatin që e mbajti njerëzimin rob për kaq shumë kohë. Ai sundon mbi zemrat e besimtarëve. Perëndia i bëri të gjitha këto dhe në të njëjtën kohë na mësoi të gjithëve një mësim të rëndësishëm për dashurinë vetëmohuese duke na zbuluar natyrën e tij të vërtetë. Pasi Jezui u përul, Perëndia «e lartësoi dhe i dha emrin që është mbi të gjithë emrat» (Filipianëve 2,9).
Ne po presim me padurim kthimin e Tij, i cili nuk do të ndodhë në një fshat të vogël, por në nder, fuqi dhe lavdi të dukshme për të gjithë njerëzimin. Këtë herë ai do të ngasë një kalë të bardhë dhe do të marrë sundimin e tij të ligjshëm mbi njerëzit dhe gjithë krijimin.
nga Tim Maguire