Kur i hoqa dekoratat e Krishtlindjeve, i mbushën ato dhe i rikthehesha në vendin e tyre të vjetër, thashë veten se më në fund mund të kthehesha në normalitet. Çfarëdo që normaliteti mund të jetë. Pasi dikush më tha se normaliteti është vetëm një funksion në tharëse bie dhe unë dyshoj se shumica e njerëzve mendojnë se kjo është e vërtetë.
A duhet të kthehemi në normalitet pas Krishtlindjeve? A mund të kthehemi në atë që ishim pasi përjetuam Jezusin? Lindja e tij na prek me madhështinë që Zoti u bë një prej nesh, pasi hoqi dorë nga lavdia dhe vendin e tij pranë Atit për të jetuar si një njeri si ne. Ai hëngri, pinte dhe flinte (Filipianëve 2). Ai e bëri veten një foshnjë të pambrojtur, të pafuqishëm, i cili mbështetej te prindërit e tij për ta udhëhequr të sigurt gjatë fëmijërisë.
Gjatë shërbimit të tij, ai na dha një pasqyrë të fuqisë që zotëronte duke shëruar njerëzit, duke qetësuar detet e stuhishme, duke ushqyer turmën dhe madje duke ngritur të vdekurit. Ai gjithashtu na tregoi anën e tij të dashur, të dashur, duke treguar dashuri për njerëzit që ishin refuzuar nga shoqëria.
Na prek kur ecëm në rrugën e tij të vuajtjes, të cilën ai me guxim dhe besim te babai i tij deri në fatin e tij, vdekje në kryq. Më lotojnë sytë kur mendoj për kujdesin e dashur për nënën e tij dhe lutjen për falje për ata që janë përgjegjës për vdekjen e tij. Ai dërgoi Frymën e Shenjtë për të na inkurajuar, ndihmuar dhe frymëzuar përgjithmonë. Ai nuk na la vetëm dhe ne ngushëllohemi dhe forcohemi përditë nga prania e tij. Jezusi na thërret tek Ai ashtu siç jemi, por ai nuk do që ne të qëndrojmë ashtu. Një nga detyrat e Frymës së Shenjtë është të na bëjë një krijim të ri. Ndryshe nga kush ishim përpara se të rinovoheshim prej tij. Në 2. Korintasve 5,17 thotë: “Prandaj, nëse dikush është në Krishtin, ai është një krijesë e re; e vjetra ka kaluar, shiko, ka ardhur e reja."
Ne mundemi - dhe shumë njerëz bëjnë të njëjtën gjë - vazhdojnë të mendojnë dhe jetojnë pas dëgjimit të historisë së Jezusit me Shpresën e Tij duke i dhënë Jeta. Ndërsa e bëjmë këtë, mund t'i mohojmë atij aksesin në pjesën më intime të zemrës sonë, ashtu siç mund të mbajmë një njohës të rastësishëm, mik apo bashkëshort, larg nga mendimet dhe ndjenjat tona më të thella. Është e mundur që të bllokohet Fryma e Shenjtë dhe ta mbajë atë në distancë. Ai do ta lejojë atë më shpejt sesa të na detyrojë rrugën tonë.
Megjithatë këshilla e Palit te Romakëve 12,2 është se e lëmë të na ndryshojë duke rinovuar mendjen tonë. Kjo mund të ndodhë vetëm nëse ia japim të gjithë jetën Zotit: gjumin, ngrënien, shkuarjen në punë, jetën tonë të përditshme. Marrja e asaj që Perëndia bën për ne është më e mira që mund të bëjmë për të. Nëse e kthejmë vëmendjen tek ai, transformohemi nga brenda jashtë. Jo si shoqëria përreth nesh, e cila përpiqet vazhdimisht të na zbresë në nivelin e papjekurisë, por Zoti nxjerr më të mirën tek ne dhe zhvillon pjekurinë tek ne.
Nëse e lëmë Krishtin të ndryshojë jetën tonë, do të sillemi si Pjetri dhe Gjoni që mahnitën sundimtarët, pleqtë, studiuesit e Jeruzalemit dhe njerëzit. Këta njerëz të thjeshtë u bënë mbrojtës të guximshëm dhe të sigurt të besimit, sepse ishin një me Jezusin në shpirt (Veprat e Apostujve 4). Për ta dhe për ne, sapo të biem në kontakt me hirin e Tij, ne nuk mund të kthehemi në normalitet.
nga Tammy Tkach