Praktika e lutjes

Praktika e lutjes 174Shumë prej jush e dinë kur udhëtoj, dua të shpreh urimet e mia në gjuhën lokale. Unë jam i lumtur për të shkuar përtej një "hello" të thjeshtë. Ndonjëherë, megjithatë, një nuancë ose finesë e gjuhës më ngatërron. Edhe pse kam mësuar disa fjalë në gjuhë të ndryshme gjatë viteve dhe disa greke dhe hebraike në studimet e mia, anglishtja mbetet gjuha e zemrës sime. Pra, është edhe gjuha në të cilën lutem.

Ndërsa reflektoj në lutje, më kujtohet një tregim. Kishte një njeri që donte të falte sa më mirë që mundte. Si hebre, ai ishte i vetëdijshëm se judaizmi tradicional thekson lutjen në hebraisht. Si i paarsimuar ai nuk e dinte gjuhën hebraike. Pra, ai bëri të vetmen gjë që ai e dinte të bënte. Ai përsëriti në lutjet e tij përsëri dhe përsëri alfabetin hebraik. Një rabin e dëgjoi njeriun që u lut dhe e pyeti përse e bëri këtë. Njeriu u përgjigj: "I Shenjti, i bekuar qoftë ai, e di ç'ka në zemrën time, i jap atij letrat dhe i bashkon fjalët".

Unë besoj se Zoti i dëgjoi lutjet e njeriut, sepse gjëja e parë për të cilën interesohet Zoti është zemra e atij që lutet. Fjalët janë gjithashtu të rëndësishme sepse ato përcjellin kuptimin e asaj që thuhet. Perëndia që është El Shama (Perëndia që dëgjon, Psalmi 17,6), dëgjon lutjen në të gjitha gjuhët dhe kupton ndërlikimet dhe nuancat e çdo lutjeje.

Kur lexojmë Biblën në gjuhën angleze, është e lehtë të humbasësh disa hollësi dhe nuanca të kuptimit që gjuhët primordiale biblike përcjellin në hebraisht, aramaisht dhe greqisht. Për shembull, fjala hebraike Mitzwa zakonisht përkthehet në ofertën e fjalës angleze. Por nga ky këndvështrim, dikush është i prirur ta shohë Perëndinë si një disiplinar të rreptë, duke administruar rregulla të rënda. Por Mitzva dëshmon se Perëndia e bekon dhe privilegjon njerëzit e Tij, jo të ngarkuar. Kur Zoti i dha mitzvah popullit të tij të zgjedhur, ai fillimisht krijoi bekimet që sjellin bindje, në krahasim me mallkimet që vijnë nga mosbindja. Perëndia i tha popullit të tij: "Unë dua që ju të jetoni në këtë mënyrë, që të keni jetën dhe të bekoni të tjerët". Njerëzit e zgjedhur ishin të nderuar dhe të privilegjuar të ishin në lidhje me Perëndinë dhe të etur për t'i shërbyer Atij. Me mirësjellje, ajo e udhëzoi Perëndinë që të jetonte në këtë marrëdhënie me Perëndinë. Nga perspektiva e kësaj lidhjeje, duhet të merremi edhe me temën e lutjes.

Judaizmi e interpretoi Biblën hebraike në kuptimin që lutja formale kërkohej tri herë në ditë dhe herë shtesë në Sabat dhe në ditët e festave. Kishte lutje të veçanta para ngrënies dhe pas ndërrimit të rrobave, larjes së duarve dhe ndezjes së qirinjve. Kishte gjithashtu lutje të veçanta kur duhej të shihej diçka e pazakontë, një ylber madhështor ose ngjarje të tjera jashtëzakonisht të bukura. Kur rrugët kryqëzoheshin me një mbret apo tarifa të tjera apo kur ndodhnin tragjedi të mëdha, si p.sh B. një luftë ose tërmet. Kishte lutje të veçanta kur ndodhte diçka jashtëzakonisht e mirë ose e keqe. Namazet para se të shkoni në shtrat në mbrëmje dhe pas zgjimit në mëngjes. Ndonëse kjo qasje ndaj lutjes mund të bëhej ritual ose bezdi, qëllimi i saj ishte të lehtësonte komunikimin e vazhdueshëm me Atë që ruan dhe bekon popullin e tij. Apostulli Pal e përvetësoi këtë qëllim kur foli 1. Thesalonikasve 5,17 Ndjekësi i Krishtit këshilloi: "Mos pushoni kurrë së luturi". Të bësh këtë do të thotë të jetosh jetën me qëllim të ndërgjegjshëm përpara Perëndisë, të jesh në Krishtin dhe të bashkohesh me Të në shërbim.

Kjo perspektivë e marrëdhënies nuk do të thotë të heqësh dorë nga kohët fikse të lutjes dhe të mos i afrohesh atij në mënyrë të strukturuar në lutje. Një bashkëkohës më tha: "Unë lutem kur ndihem i frymëzuar". Një tjetër tha: "Unë lutem kur ka kuptim ta bëj këtë." Mendoj se të dy komentet anashkalojnë faktin se lutja e vazhdueshme është një shprehje e marrëdhënies sonë intime me Perëndinë në jetën e përditshme. Kjo më kujton Birkat HaMazon, një nga lutjet më domethënëse në judaizëm, e cila thuhet në vaktet e zakonshme. I referohet 5. Myshk 8,10ku thotë: “Atëherë kur të kesh për të ngrënë me bollëk, lëvdoje Zotin, Perëndinë tënd, për tokën e mirë që të ka dhënë”. Kur kam shijuar një vakt të shijshëm, gjithçka që mund të bëj është të falënderoj Zotin që ma dha. Rritja e vetëdijes sonë për Zotin dhe rolin e Zotit në jetën tonë të përditshme është një nga qëllimet madhështore të lutjes.

Nëse lutemi vetëm kur ndihemi të frymëzuar për ta bërë këtë, kur kemi tashmë njohuri për praninë e Perëndisë, nuk do ta rrisim vetëdijen tonë për Perëndinë. Përulësia dhe druajtja ndaj Zotit nuk vijnë tek ne ashtu. Kjo është një arsye tjetër për ta bërë lutjen një pjesë të përditshme të komunikimit me Perëndinë. Vini re se nëse duam të bëjmë diçka mirë në këtë jetë, ne duhet të vazhdojmë të praktikojmë lutjen edhe nëse nuk na pëlqen. Kjo është e vërtetë për lutjen, ushtrimin ose zotërimin e një vegli muzikor, dhe së fundi, por jo më pak e rëndësishme, për t'u bërë një shkrimtar i mirë (dhe shumë prej jush e dinë se shkrimi nuk është një nga aktivitetet e mia të preferuara).

Një prift ortodoks më tha një herë se sipas traditës së vjetër ai kryqëzohet gjatë lutjes. Gjëja e parë që bën kur zgjohet është të falënderojë që ka jetuar një ditë tjetër në Krishtin. Duke u kryqëzuar, ai e përfundon lutjen duke thënë: "Në emër të Atit, të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë." Disa thonë se kjo praktikë e ka origjinën nën kujdesin e Jezusit si një zëvendësim për praktikën judaike të veshjes së filaktorëve. . Të tjerë thonë se ajo u krijua pas ringjalljes së Jezusit. Me shenjën e kryqit, është e shkurtër për veprën shlyese të Jezusit. Ne e dimë me siguri se ishte një praktikë e zakonshme në vitet 200 pas Krishtit. Tertuliani shkroi në atë kohë: " Në çdo gjë që ndërmarrim, ne bëjmë shenjën e kryqit në ballë. Sa herë që hyjmë ose dalim nga një vend; para se të vishemi; para se të lahemi; kur marrim vaktet tona; kur ndezim llambat në mbrëmje; para se të shkojmë të flemë; kur ulemi të lexojmë; para çdo detyre ne vizatojmë shenjën e kryqit në ballë."

Ndonëse nuk po them se duhet të përvetësojmë ndonjë ritual të veçantë lutjeje, duke përfshirë kryqëzimin, unë bëj thirrje që të lutemi rregullisht, vazhdimisht dhe pandërprerë. Kjo na jep shumë mënyra të dobishme për të dalluar se kush është Perëndia dhe kush jemi ne në lidhje me Të, në mënyrë që të mund të lutemi gjithmonë. A mund ta imagjinoni se si do të thellohej marrëdhënia jonë me Perëndinë nëse do të mendonim dhe do ta adhuronim Zotin kur zgjoheshim në mëngjes, gjatë gjithë ditës dhe para se të flinim? Veprimi në këtë mënyrë sigurisht që do të ndihmojë që me vetëdije të "ecësh" mendërisht ditën me Jezusin.

Mos ndaloni kurrë të luteni,

Joseph Tkach

Presidenti GRACE COMMUNION INTERNATIONAL


PS: Ju lutemi bashkohuni me mua dhe shumë anëtarë të tjerë të Trupit të Krishtit në lutje për të dashurit e viktimave që vdiqën nga të shtënat gjatë një takimi lutjeje në Kishën Episkopale Emanuel Afrikane Metodiste (AME) në qendër të qytetit Charleston, Karolina e Jugut janë Me Nëntë vëllezërit dhe motrat tona të krishtera u vranë. Ky incident i turpshëm, urrejtës na tregon tronditës se jetojmë në një botë të rënë. Kjo na tregon qartë se ne kemi një mandat për t'u lutur me zell për ardhjen përfundimtare të mbretërisë së Perëndisë dhe për ardhjen e dytë të Jezu Krishtit. Të gjithë ne të ndërmjetësojmë në lutje për familjet që vuajnë nga kjo humbje tragjike. Le të lutemi gjithashtu për kishën AME. Unë mrekullohem me mënyrën se si ata u përgjigjën, bazuar në hirin. Një dashuri dhe falje e zbuluar se ishte bujare në mes të pikëllimit dërrmues. Çfarë dëshmie e jashtëzakonshme e ungjillit!

Ne gjithashtu i përfshijmë të gjithë njerëzit në lutjet dhe ndërhyrjet tona që vuajnë nga dhuna njerëzore, sëmundjet apo vështirësitë e tjera këto ditë.


pdfPraktika e lutjes