Një fjalë e urtë thotë: "Shpresa vdes e fundit!" Nëse kjo fjalë e urtë do të ishte e vërtetë, vdekja do të ishte fundi i shpresës. Në predikimin e Rrëshajëve, Pjetri deklaroi se vdekja nuk mund ta mbante më Jezusin: "Perëndia e ringjalli dhe e çliroi nga dhembjet e vdekjes, sepse ishte e pamundur që vdekja ta mbante" (Veprat e Apostujve 2,24).
Pali më vonë shpjegoi se të krishterët, siç përshkruhet në simbolikën e pagëzimit, morën pjesë jo vetëm në kryqëzimin e Jezusit, por edhe në ringjalljen e tij. “Pra, ne varrosemi me të nëpërmjet pagëzimit në vdekje, që ashtu si Krishti u ringjall prej së vdekurish me anë të lavdisë së Atit, ashtu edhe ne të ecim në një jetë të re. Sepse, nëse jemi rritur bashkë me të, jemi bërë si ai në vdekjen e tij, atëherë do të jemi edhe ne si ai në ringjallje» (Romakëve 6,4-5)
Kjo është arsyeja pse vdekja nuk ka fuqi të përjetshme mbi ne. Në Jezusin kemi fitore dhe shpresojmë se do të ngjitemi në jetën e përjetshme. Kjo jetë e re filloi kur pranuam jetën e Krishtit të ringjallur tek ne duke besuar në të. Pavarësisht nëse jetojmë ose vdesim, Jezui mbetet në ne dhe kjo është shpresa jonë.
Vdekja fizike është e vështirë, sidomos për të afërmit dhe miqtë që kanë mbetur pas. Megjithatë, është e pamundur që vdekja t'i mbajë të vdekurit, sepse ata janë në një jetë të re në Jezu Krishtin, i cili vetëm ka jetën e përjetshme. "Por kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, që je i vetmi Perëndi i vërtetë dhe që ke dërguar, Jezu Krishtin" (Gjoni 17,3). Për ju, vdekja nuk është më fundi i shpresave dhe ëndrrave tuaja, por kalimi në jetën e përjetshme në krahët e Atit qiellor, i cili i bëri të gjitha këto të mundura nëpërmjet Birit të tij Jezu Krisht!
nga James Henderson